یکی از اصول بسیار ظریف حاکم بر زیباشناختی، توسط معمار بزرگ، "لودویگ میس ون در روهه" به این شکل اشاره شده است که: «زیبایی، شکوه واقعیت است». این کلمات شفاف، قاطع و تقریباً بی‌‌ انتها، که میس از نظریه‌‌پرداز و پدر مسیحیّت، "اورلیوس اوگوستینوس به عاریه گرفته است، چه در کنار هم در نظر گرفته شوند یا جدا از هم، باز مسأله‌‌ساز هستند. در طول سال‌‌ها مفهوم زیبایی، مورد بحث بوده است، چیزی که به جز اغفال کنندگی توافق درباره حقیقت نبوده است و احتمالاً با واژه «شکوه» با اثرات مادی خوش نما و زرق و برق سطحی نسبت به ضرورت یا رابطه واقعیت برتر و کامل از لحاظ هارمونی مرتبط است. در تمامی فرهنگ‌‌های باستان با جهت‌‌گیری معنوی و به ویژه در یونان باستانی که آگوستین خود ذکر می‌‌کند، زیبایی در چنین موضوعات خاکی همچون، موسیقی، پیکرتراشی و معماری، بازتابی از نظم آسمانی و مقدس دارد.